Wijn, gletsjers, zeeleeuwen en 7 meren

Downtown Montevideo, toch een stad met 1,5miljoen mensen, is op zondag een spookstad. Niks open. We hebben een half uur moeten lopen om een (zeer matig) restaurant te vinden. Het hoogtepunt van ons verblijf lag dan ook buiten de stad: een wijnhuis. Bodega Bouza. Het was een beetje een uitdaging om er te komen (busoverstap gemist: extra uur wachten), maar de moeite waard. Bij onze reservering begon het al goed: we kregen een mailtje in het Nederlands terug. De manager van de tours en tasting was een Nederlander: Guus. En Guus maakte de dag helemaal goed. Een echte Brabander uit Veghel: 'Als ze naar het Noorden gaan en terugkomen met een harde r en zonder zachte g, ja, das echt zonde.' Met een nuchtere analyse over de werkhouding van de Zuid-Amerikanen: 'Wij Nederlanders zitten toch in een andere versnelling.' En hij hielp ons om binnen budget te blijven: 'Dan is eten bij Guus helemaal goed.' Hij was een prachtige waterval van verhalen: over zijn akkefietjes op school, grappen op stage, moeizame relatie met schoonpapa en ga zo maar door. Bijna niet tussen te komen, maar constant erg grappig. Guus bedankt! Oh ja, de wijn was ook erg lekker.

Vanaf Montevideo zijn we naar het zuiden gevlogen om naar de gletsjer Perito Moreno te gaan kijken. Geen woorden voor! Maar we gaan het toch proberen: het uitzicht op de ijsmassa is geweldig. Het ding is 5km breed, 14km diep en 50m hoog. Hij schuift met 2m per dag naar voren, wat heel veel is voor een gletsjer, waardoor er regelmatig stukken afvallen. Die stukken hebben de omvang van een auto of zelfs vrachtwagen met aanhanger. Geweldig fantastisch supermooi (met harde r) gezicht!! Waboem! De klap bij het vallen van het ijs klinkt ook als zware donder. 

Na dit uitzicht zijn we met een boot langs de gletsjer gevaren om vlakbij uit te stappen om op de gletsjer te gaan lopen met crampons onder. Dat is een ijzeren onderstel met punten om op ijs te lopen. Bovenop de gletsjer is ook een topbelevenis. Prachtige uitzichten, gletsjerspleten met geweldige kleuren en sinkholes waar je het smeltwater door de gletsjer ziet weglopen. Foto's, foto's, foto's.

De gletsjer ligt bij El Calafate, wat een ultiem Oostenrijks wintersport dorpjes look en feel heeft met houten bungalows. Vlakbij ligt een prachtig meer met flamingo's. Na de derde dag hebben we vanuit hier een 23-urige busreis gemaakt naar Peninsula Valdez (we waren nog verrassend fris hierna). Daar bleek het nadeel van een wereldreis (ja, het heeft ook nadelen.....): je kunt niet overal op het goede moment zijn. Mei is namelijk de allerallerslechtste maand om Valdez te bezoeken. Gedurende de rest van het jaar wisselen walvissen (50 in de baai), orca's (niet te missen), dolfijnen (struikel je dan over) en pinguïns (loop je overheen) elkaar af, maar in mei zitten er alleen zeehonden en zeeleeuwen die er yearround zitten. En dan hadden we nog 'mazzel' want er zwom op grote afstand een walvis die te vroeg was. Maar goed, we doen het ermee. 

We zijn daarna crosscountry naar Bariloche gevlogen. Een schattig dorpje bekend om haar chocolade (mmmmm.....), maar vooral om het prachtige landschap. We hebben er een auto gehuurd en de Ruta de Siete Lagos (7-meren-route) gereden. Inderdaad langs 7 meren, met prachtige dennenbossen en herfstige loofbossen, besneeuwde bergtoppen, schilderachtige uitzichten en doorkijkjes en amper andere mensen. De terugweg was wel een uitdaging. Met onze rode Fiat Siena 1.6 hebben we 70km onverhard gereden over steile bergpassen, half vergane houten bruggetjes en diepe plassen (uitstappen om te kijken of het kan...). Hoogtepunt was ook om in de verte een hert bovenop een berg te zien staan.

Op de tweede dag het Circuito Chico (kleine circuit gereden). Gestopt bij Llao Llao Hotel. Extreem luxe in Victoriaanse stijl ingericht hotel, waar een nachtje slapen waarschijnlijk een maand budget kost. Toch maar even een drankje in de lobbybar met super uitzicht gedaan. Andere stop was Colonia Suiza: een dorpje naar Zwitsers voorbeeld met een food en craft marktje. Die avond de beste steak tot nu toe gegeten. Een man-vrouw-restaurantje in een houten bungalow met dito inrichting met alleen de steak als hoofdgerecht en 4 garnituren op de kaart. Cooked to perfection!

Ons hotel in Bariloche had trouwens veel weg van een sauna. Het werd constant opgestookt tot een graad of 30. Je kon er dus makkelijk rondlopen in badkleding. De reden is dat de gemiddelde Argentijnse en Braziliaanse bezoeker het anders te koud vindt. Lang leve global warming!

De wisseltruc heeft trouwens een sequel. Aangezien dollars in Argentinië een heel gunstige onofficiële wisselkoers hebben, hebben we 1600 dollar in Uruguay gepind. Die hebben we in Argentinië weer omgewisseld bij een restaurant en ons hostel voor peso's, waardoor we een rendement van ong. 20% hebben gemaakt!! Blijkbaar is het voor Argentijnen vrijwel onmogelijk om op andere wijze aan dollars te komen. Wij dachten vervolgens heel slim te zijn en onze peso's bij een officieel wisselkantoor weer voor dollars in te wisselen en zo een perpetuum mobile te hebben. Die vlieger gaat niet op. Het is blijkbaar verboden voor wisselkantoren om buitenlanders dollars voor hun peso's te geven.... We gaan nu kijken of we via money transfer aan extra dollars kunnen komen. Wordt vervolgd dus.

We hebben ook onze kaart ge-update en weer een hoop foto's toegevoegd. Gaat dat zien! Gaat dat zien!!