Meer strand, tempels tussen rotsblokken en een croissant

We waren van plan om 3 dagen aan het strand te blijven, maar al snel hebben we er 6 van gemaakt. Een heerlijk rustig strand met leuke strandtenten, fantastisch weer, een schitterende baai konden we niet te snel verlaten. Het enige jammere was telkens in het Russisch aangesproken te worden, hoewel de Indiërs zich wel oprecht verontschuldigden ;-). Het was ook erg relaxed om op een scootertje door het Goa heen te rijden met kleine dorpjes, bananenbomen, talloze palmen, mooi witte kerken uit de Portugese tijd en een uiterst slecht wegdek...

Na Goa met de nachtbus naar Hampi. Dat was verschrikkelijk. Bij de eerste bus deed de airco het niet, dus naar een depot om de bus te wisselen. De lucht in die bus was niet te harden. Sowieso waren de bedden voor Martijn te kort. Het wisselen van bus duurde een eeuwigheid. De tweede bus was moderner, maar na een paar uur (dus midden in de nacht!) moesten we weer van bus wisselen. Dit duurde een tweede eeuwigheid. Die bus was ook al gebruikt, dus verre van schoon en ontzettend afgeragd. Daarnaast kon je amper slapen door al het optrekken, stoppen en bochtenwerk. Zoals je begrijpt, bereikten we volledig uitgerust Hampi.

Hampi heeft een heel bijzonder landschap, waarbij het lijkt alsof iemand grote rotsblokken in het rond gestrooid heeft zonder duidelijk is waar die vandaan komen. Combineer dit met 7e-eeuwse Hindu-tempels vol verfijnd beeldhouwwerk en een gehuurde fiets en je snapt waarom Hampi populair is. Zo'n fijne backpackerssfeer worden we dan ook altijd vrolijk van!

Hierna met de nachttrein naar Mysore. 'S ochtends in de trein pakt Martijn zijn chocoladecroissant. Vreemd dat de croissant de helft mist, we zagen toch dat de verkoper een hele pakte? Zit de rest niet in het zakje? Vreemd dat er ook een rafelig gat in het zakje zit. Het lijkt wel of het aangegeten is. De croissant lijkt eigenlijk ook wel aangegeten... Het zou toch niet... NEE! Er zit ook een gat in de rugzak!! (Foto!) 

Afijn, een alternatief ontbijtje later zijn we Mysore in getrokken. Mysore heeft een -al helemaal voor Indiase standaarden- uitstekende dierentuin. De trekpleister is echter het begin 20e eeuwse paleis van de maharaja, waarbij kosten nog moeite gespaard is. Reusachtige deuren met houtsnijwerk, zilveren deuren, fraaie muurschilderingen, veel bladgoud en prachtig glas-en-lood plafons. Bij het uitlopen van het paleis kon Martijn maar net de uitwerpselen van een olifant ontwijken (tip-voor-thuis: als de staart omhoog gaat is het oppassen geblazen). We zien daarop een vader zijn zoon richting het resultaat duwen - voor de lol zo denken wij. Nou moet je weten dat een hoop Indiërs op hun blote voeten lopen. De verbazing (lees:afschuw) was dan ook groot toen vervolgens een man of acht vrolijk in deze poep en plas-hoop staan te stampen...

Trouwens iets over Indiase security en kaartjesknippers. Het is hier doodnormaal dat je meerdere keren (ons maximum is 4!) wordt gefouilleerd voordat je ergens binnenkomt. Daarmee is niet gezegd dat dit ook veilig is, want het fouilleren zelf is van een niveau... De leukste ervaring was het fouilleren van Martijns blote benen! Een ander leuk fenomeen is dat je ook best een keer of drie in dezelfde bezienswaardigheid gecontroleerd kan worden, zonder dat er een in- of uitgang is geweest. Deze zinloze kaartjescontroleurs nemen hun werk wel uiterst serieus!

Vanuit Mysore met onze laatste Indiase nachttrein naar Chennai. Chennai kun je overslaan. Ons hotel lag aan een grote straat waar we een stuk of 5 ratten hebben zien lopen in 3 minuten (dito stank en smerigheid) en verder is er in Chennai niets bijzonders te zien. In het belangrijkste museum vallen de opgezeten dieren en andere objecten uit elkaar en waar de reisgids het heeft over een fort uit de 16e eeuw is alles achter hekken, andere gebouwen, etc. 

Naar Mamallapuram namen we de lokale bus. Ook dat is opletten geblazen. Na even zoeken heb je de bus met het juiste nummer gevonden. Er zitten al mensen in, dus dat moet goed zijn. Langzaamaan loopt de bus verder vol (niemand weet wanneer hij vertrekt). Opeens valt het op dat er steeds meer mensen de bus weer uitlopen. Je denkt dat die een andere bus nemen die blijkbaar eerder vertrekt, totdat ineens blijkt dat een andere bus met hetzelfde nummer aan het vertrekken is. Als Speedy Gonzalez pak je je tassen op en snelt naar de andere bus (daar moet je ongeveer voor springen om hem nog tegen te houden). De zitplaatsen zijn nu uiteraard vergeven. Op naar Mamallapuram!