Megastad, waterval en spookdorp

Leedvermaak is het leukst zeggen ze. Daarom eerst onze slechtste ervaring tot nu toe: te laat in het donker aankomen bij een verlaten busstation buiten het centrum van het dorp. Omdat het te ver lopen is, gaan we op zoek naar een taxi. Het enige wat er staat is een afgeragde Golf met blauwe koplampen van ver voor de Golfoorlog met een onguur type erin. Nadat door 3 mensen bevestigd is dat dat de taxi is, toch maar ingestapt. Gelukkig stelde de man bij het hotel voor om even te wachten: het hotel was vol. Vier hotels verder is er plek bij een bejaard echtpaar met bungalows, waar we in de stromende regen naartoe lopen. Eenmaal binnen is het tijd voor een douche. Net onder de douche valt het licht uit en kunnen we in het pikkedonker op zoek naar de zaklamp en/of dat waxinelichtje (dank je Austin) die uiteraard onder in de tas zit. In het spookdorp was ook geen avondeten krijgen.

De andere hickup is dat we voor 3.000 euro geskimd zijn, met Jara's pinpas en Martijns creditcard. In heel Brazilië weinig van criminaliteit (en onveiligheid) gemerkt, maar gezien ons pasgebruik is de pinautomaat op het vliegveld van Rio al meteen de boosdoener geweest. Welkom in Brazilië! De geldopnames vonden tegelijk plaats in Rio en New York. Hopelijk krijgen we alles terug, omdat sprake is van skimmen. Fingers crossed!

We pikken het weer op waar we vorige keer waren gebleven: op weg naar Sao Paulo. Een megastad met meer inwoners dan Nederland telt. Dit keer hadden we mazzel met de BNB: ruime kamer, eigen badkamer, een prima keuken en een leuke eigenaresse, die kunstenaar is en haar eigen kunst overal heeft hangen. Op de eerste dag zijn we naar een mooi park gegaan, waar we het museum over de weerzinwekkende slavernij hebben bezocht. Blijft confronterend om vast te stellen dat de Europeanen ong. 11mio Afrikanen over de wereld hebben gezeuld. Daarna naar de artistieke wijk Vila Madelena, waar arm en rijk door elkaar woont met kunstenaars ertussenin. De hele wijk is volgespoten met graffiti met de Beco de Bache (Batman Alley - prijsvraag: waarom heet dit zo? Geen afbeelding van Batman te bekennen namelijk). Foto!

De tweede dag hebben we de meest langdradige rondleiding ooit gehad, met tal van slechte ingestudeerde grappen door een extreem saaie dame. 4,5 uur door het centrum, waar we zelf een uurtje over hadden kunnen doen. Nee, we hoeven inderdaad niet de openingstijden van de bibliotheek op alle dagen van de week te weten en, nee, de reden dat een niet-belangrijk standbeeld knipoogt boeit ons ook niet.... Verder is het centrum van Sao Paulo zeker de moeite waard met prachtige architectuur uit de 20e eeuw (oa Oscar Niemeyer). Verplicht nummer is het broodje mortadella in de Mercado Municipal (foto) - of beter: 4 ons mortadella met een beetje brood.

De derde dag door de winkelstraat voor de rijken gelopen en (een must) havaianas gekocht (foto). In de middag naar de watervallen van Iguazu gevolgen. De foto's spreken voor zich. Groot, langgerekt en prachtig. Bijzonder om lopend en per speedboot heel dichtbij (zelfs eronder) te kunnen komen. Dikke aanrader!

Bij Iguazu hebben we Brazilië achter ons gelaten en zijn we Argentinië ingegaan. Vanaf hier naar de Jesuit Missions: een in San Ignacio (verhaaltje bovenaan) en een in Trinidad (Paraguay). Vanaf 1600 is een stelletje priesters de jungle ingetrokken om de inheemse volkeren (Guarani's) te evangeliseren. Die priesters waren een soort Übermenschen: ze liepen een stuk de jungle in, voedden zichzelf uit de jungle, leerden de taal aan en leerden de Guarani's vervolgens kunst, muziek en vakmanschap, terwijl ze ook nog hun geloof veranderden. Wij zijn bij de twee mooiste geweest, maar er waren 30 posten met een totaal van 141.182 inwoners. Ze lieten trouwens de Guarani cultuur zoveel mogelijk in stand, behalve de polygamie en hun kannibalisme. De hopover van 1 dag naar Paraguay is ook een ervaring met stempels (we zitten op 7), gebrek aan bussen en slechte wisselkoersen. Gelukkig konden we door terug te liften nog redelijk snel naar Argentinië terug...

Tot slot wat gastronomie van Argentinië. De wijn is hier absoluut niet duur (relatief ook niet): 6,5 euro voor een goede fles in een restaurant. Het eten is vooral op vlees gericht: gegrild of van de BBQ. Zowel steaks als stukken van de korte ribben of gevulde stukken kip geregen aan een soort zwaard. We kregen het zwaard met de kip eraan rechtopstaand op tafel geserveerd. Top! Maar het belangrijkste voor de Argentijn is zijn Mate. Bijna iedere Argentijn (of groepje) loopt met een grote thermoskan en een keramische mok met een zilveren pijpje (foto). In de thermoskan zit heet water, wat overal te verkrijgen is. In de mok zit een soort thee. Niet zomaar thee, de thee laten ze een dag inweken en vullen ze vervolgens de hele tijd bij. Het resultaat is een extreem bittere thee smakend naar tabak. Het meest bijzondere is echter dat de grote thermoskan en mok overal mee naartoe gaan en continu van hand tot hand gaat. In musea, parken, bussen, straten, thuis, op het skateboard, overal. 

Wij reizen nu naar Corrientes om vandaar uit ons een weg naar Buenos Aires te banen. De accommodatie daar is al geboekt en echt top.

Hieronder staan trouwens een paar foto's, maar onder het tabblad foto's staan er nog meer....