Woestijn, nog meer wijn en paragliden

We gaan weer aan het werk! Nee, echt. En nog niet eens betaald werk. Morgen gaan we in solitary confinement bij een organic farm voor 1 week. De enige twee banden met de buitenwereld zijn een 3km lange dirt road to nowhere en een vaste telefoonlijn.  Desondanks zijn de ervaringen van eerdere bezoekers allemaal reuze positief. De farm heet Aldea Luna (http://www.aldealuna.com.ar) en ligt middenin een prachtig natuurreservaat. Het idee is 's ochtends aan het werk voor de kost en 's middags in de zon, een wandeling door de natuur of meehelpen (en leren) koken. Daarnaast nog Spaanse les iedere dag. We zijn erg benieuwd. We kijken vooral uit naar het vroege opstaan om om 8.00 uur in de kou (graad of 5) onkruid te wieden (hhmmmm...). Het warmt namelijk later op de dag heerlijk op (25 graden), maar 's ochtends is het koud.

De nachtbus naar Cordoba was een dikke onvoldoende. Naast de snurkende man, de huilende baby en de ellendige science fiction film was er een onverwachte nachtelijke overstap, waarbij we ook nog eens op goedkope kleine stoelen kwamen te zitten. Dolle pret dus.

Cordoba is goed toeven. Een grote studentenstad heeft altijd een leuke vibe met goede tenten. Je maakt wel gekke dingen mee. We zaten in een tamelijk hippe bar, met een boxwedstrijd op groot scherm (er is bijna geen tent zonder sportzenders aan) en goede muziek. Ineens stopt de muziek, gaat het scherm omhoog en staat daar een Beatles-imitatie-band!!

De Jesuit Manzana (kerk en universiteit) was een hoogtepunt. Niet eens zozeer door het gebouw of de inhoud ervan, maar door de rondleiding. Deze man vertelde vol plezier, als een ware academicus, over de geschiedenis van het pand, van de stad, van de Jesuiten en alle curiositeiten. Aardige details waren de Nederlandse boeken uit de 15e en 16e eeuw, 1 van de 10 bijbels in 7 talen en het feit dat een doctoraat allen werd verkregen na een verdediging van 3 dagen met acht uur per dag in het Latijn!

Over hoogtepunten gesproken (goed bruggetje..). We zijn gaan paragliden in La Cumbre. Als naïeve westerlingen dachten we dat dat goed geregeld zou zijn. Busje naar La Cumbre en daar naar het kantoortje lopen. Fout! We moesten daar een nummer bellen, waarbij ons werd verteld dat we zelf naar de opstijgplaats moesten komen. Dat bleek een onverharde hobbelweg met enorme gaten. De opstijgplaats zelf keek uit over een prachtige vallei. De ervaring was top! We werden vastgeklikt voor een tandemvlucht en voor we het wisten hing de paraglide en wij in de lucht. Ik dacht dat we langzaam zouden dalen, maar blijkbaar kun je opstijgen op de warme lucht. Je hangt dus uiteindelijk hoog boven de plek waar je opsteeg! Beetje rondvliegen, stijgen, dalen, rondjes draaien. Helemaal goed! We hadden ook nog geluk, omdat dit pas de eerste dag in de week was dat ze vlogen!!

De volgende stop was Cafayate. Mucho tranquilo! Stoffig klein dorpje met centraal plein vol met terrasjes. En de treat is talloze wineries! We zijn naar twee kleintjes geweest, waarbij er eentje slechts 10.000 flessen per jaar produceert! Mooie wijnen! Toen we klaar waren met de wijn hebben we wijn-ijs van Malbec en Torrontes gegeten. De echte reden voor onze uitstap naar Cafayate is de Quebrada de Cafayate: een woestijngebied met prachtige rotsformaties in talloze kleuren. Allemaal door 2 miljoen jaar wind en water uitgeslepen. Blauw, groen, wit, beige, rood en zwart. De namen van de rotsformaties waren ook goed (en erg fantasierijk): Devil's Troat, Amfitheater, de Obelisk, de Kikker en de Monnik. We hebben er de hele 50km doorheen gefietst! En ja, we waren redelijk kapot daarna.

We hebben nu net Salta verlaten. In het MAAM-museum daar liggen drie Inca-kinderen die in de hoge bergen op 6.000m zijn geofferd. Door de kou zijn hun lichamen perfect geconserveerd. Het beeld is heel indrukwekkend en het verhaal eveneens: ze zijn kinderen van hooggeplaatsten, die eerst naar Cuzco (Peru) gingen voor ceremoniële huwelijken en plechtigheden en bij thuiskomst in de bergen onder invloed van drank geofferd werden. De Inca's kwamen dus rond 1500 al op grote hoogtes ver voordat we in Europa konden bergbeklimmen! 

We hebben net Nederland-Spanje in een café vol Argentijnen zotten kijken. Wat een wedstrijd!  De foto's lieten even op zich wachten. We hebben na een dag zoeken in 1 van de 3 Mac stores in heel (!) Argentinië het kabeltje gevonden. We hebben er nu twee nieuwe albums opgezet. Een voor de vorige blog en een voor deze.