Aldea Luna, 7 kleuren, sterren, 30 worden en veel zout!

Een oude jeep met Martin (45jr, pretogen, halflang grijszwart haar en sik) en Geraldo (gemillimeterd en baardje met brilmontuur van ver in de vorige eeuw) haalde ons op om naar Aldea Luna te gaan. Een haast onbegaanbare weg bracht ons bij 4 blokhutten op de top van een heuvel. Bij de hutten hoort een moestuin (vooral veel rode peper), kippen, een paard en 5 honden. Water wordt eens in de week uit een beek in tanks gepompt en met zonnecellen kunnen er 's avonds in de keuken en de gezamenlijke ruimte een paar kleine lampjes aan. Er is een generator voor dingen als de betonmolen en de blender, waarmee superhete chilisaus wordt gemaakt die ze verkopen. Oh ja, en een week voordat wij kwamen is er een TV gekomen, zodat met de generator de wedstrijden van het WK gevolgd kunnen worden. Douchen is twee keer per week, waarbij met een kachel het water warm gestookt moet worden. Het eten is vegetarisch zonder melkproducten, maar erg goed (vooral gezien de beperkte middelen). Martin is getrouwd met Elisabeth (44jr, zwartgrijze paardenstaart en een door de zon getekend gezicht) en hebben een 1-jarige dochter Anna. Aldea Luna is bijna 1000 hectare en hun bezit. Zij willen dit als privaat natuurgebied beschermen. 

Wij hadden een eigen blokhut met kachel. Die moest 's nachts wel aan want het werd er al vanaf 17uur ontzettend koud. Ons vrijwilligerswerk bestond uit helpen in de tuin, koken, jam maken, zaden winnen, kleding naaien, vloer storten (inclusief grind halen bij de beek), mesthoop verplaatsen. We hebben een aantal keer een prachtige wandeling gemaakt door het gebied en de Spaanse lessen van Elisabeth hebben ook zeker geholpen. Ook de gesprekken met de andere vrijwilligers maakten dit zeker de moeite waard. En... de laatste avond een soort disco avond met Martin als 80/90ies-DJ. Erg grappig!

Al met al, erg back to basic (wat een goede voorbereiding was voor de week erna), maar voor een goed doel en met fantastische mensen. 

We vertrokken met 3 andere vrijwilligers, waarbij Martijn met z'n 2en achterin de pick-up zat. Dit levert erg grappige blikken van de locals op! Bij aankomst in Jujuy meteen de bus naar Purmamarca gepakt; een ienieminie dorpje dat met uitzicht op de 7-kleuren heuvel het begin vormt van de prachtige Quebrada de Huamahaca. We hebben daar een mooie wandeling gemaakt met heuvels in allerlei kleuren en formaties en vervolgens de zonsondergang op hoogte bekken met uitzicht op de 7-kleuren heuvel. Wonderschoon! De dag erna dorpjes in de omgeving bezocht en vooral de busritten door de Quebrada zijn de moeite waard!

De volgende dag was het tijd om Argentinië voor de reis te verlaten. Er is in Purmamarca geen busstation, dus is de halte gewoon ergens langs de weg. Volgens ons kaartje zou de bus om 9 uur komen, maar we rekenden al op een half uur vertraging. Daarnaast had men ons verteld dat de weg 'corte' (geknipt) was, dus na een uur toch even bij het hotel waar we de kaartjes kochten informeren. Na een belletje werden we verzekerd dat de bus kwam, maar wat later. Dit ritueel ging een paar uur door, totdat na 4 uur wachten de bus eindelijk kwam om ons naar San Pedro de Atacama in Chili te brengen. Leuk WK-moment was de grensovergang met Chili. Helaas kunnen we door het reizen niet alle wedstrijden zien, waardoor we de uitslag tegen Chili bij de grenspost met Chili van de grensbeambte hoorde, met een wat zuur gezicht.

San Pedro ligt middenin een woestijn en is een behoorlijk toeristisch dorpje (zeg maar gerust gehucht) vanwege de vele excursiemogelijkheden. Wij zijn naar de geisers van El Tatio geweest met opstaan om 4 uur 's nachts, waarbij de geisers fraai waren, maar we hadden een beetje pech omdat het warm was (min 1 graden!) en er wind stond, zodat er minder stoom was. Verder gemountainbiked door de omgeving en ruïnes van 3000jr oud bezocht en bijna letterlijk teruggeblazen naar San Pedro. Op de 26e werd Martijn 30jr! Reden genoeg voor een ontbijt met appeltaart, een bezoek aan de spa met erg goede massage en een bijzonder goed restaurant (wel met dikke trui aan want verwarming moet nog uitgevonden worden in San Pedro). Helemaal goed! Een aanrader is ook nog de stargazing tour. Door de hoogte en extreme droogte is San Pedro een ideale plek om sterren te bekijken. Bij de tour kregen we uitleg van een extreme enthousiasteling over de sterren, heelal, planeten en much more. Met telescopen naar Mars, Saturnus (met ring!), dubbelsterren, rode, gele en blauwe sterren, een andere galaxy en nog veel meer gekeken. 

De laatste etappe van deze (bijna?!) te lange blog is de 3-daagse tour naar Uyuni. Vanaf de grens met Bolivia met een gids (Gabriel) en een Braziliaanse familie in een jeep op pad geweest. Langs groene, witte en rode meren, een thermische poel (na twijfel vanwege de buitentemperatuur Martijn toch erin), (mini-beetje) actieve vulkaan, flamingo's, vossen, vicuña's en lama's. Het letterlijke hoogtepunt lag op 5000m, met een aantal actieve geisers. Maar eigenlijk de hele tour ijs gezien. De eerste dag heel erg basic geslapen op 4300m met een temperatuur van min 15, zonder verlichting en verwarming. Vooral Martijn had de twijfelachtige eer om hoogteziekte te ervaren: knallende koppijn, duizeligheid en concentratieproblemen en kortademigheid (even uitrusten na het optillen van de rugzak). Gelukkig ging dit bij ons allebei na 2 dagen weg, hoewel de kortademigheid nog een beetje aanhoudt - we zitten nu nog steeds rond de 4000m. De tweede nacht als opmars naar het hoogtepunt van de tocht geslapen in een zouthotel. Inderdaad ja, een hotel voor een groot deel gemaakt van zout. De laatste dag vroeg op om de zonsopgang vanaf de Salar de Uyuni te zien. De Salar de Uyuni is een zoutvlakte van 13.000 km2, waarbij het zout een diepte heeft van 10m!! Iedere zomer regent het, waarbij het water al voor juni verdampt waardoor zeshoekige figuren ontstaan van opstaande zoutrandjes. Bucketlist views!
Onze gids was supergoed (regelde dubbelbed, extra dekens, etc.). Zowel in de guidebooks als van andere reizigers hoorden wij verhalen over dronken gidsen....

Volgende stop is de zilverstad Potosi. Hasta la vista!